Zdarzają się tutaj osoby z zaburzeniami odżywiania, więc może ktoś mi podpowie jak i czy mogłabym jakoś pomóc. W mojej dalszej rodzinie jest chłopak, a raczej dorosły facet, ma 26 lat i chyba anoreksję - bo tylko takie zaburzenie znam w związku ze skrajnym wygłodzeniem. Dysmorfia ciała i dysforia płci mogą iść w parze, przyczyniając się do zaburzeń odżywiania i powiązanych problemów zdrowia psychicznego wśród osób trans i nie-binarnych. W tym artykule Czynniki ryzyka Niebezpieczeństwa Uczynienie leczenia bardziej integracyjnym Wychodzenie jako transpłciowe było dość proste dla Kevina. Otrzymali wsparcie od swojej rodziny i leczenia Dzisiaj mówię o tym, co warto wiedzieć żyjąc z lub chcąc pomóc osobie cierpiącej na zaburzenia odżywiania. Dajcie proszę znać, czy taki odcinek był dla was pomocny. :) Zapraszam do wysłuchania dzisiej – Listen to #021 Jak pomóc? Odcinek dla bliskich osób cierpiących na zaburzenia odżywiania. by To Tylko Dieta instantly on your tablet, phone or browser - no downloads needed. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd. Co to są zaburzenia odżywiania? Zaburzenia odżywiania skupione są wokół nadmiernej koncentracji na jedzeniu oraz wadze i wyglądzie własnego ciała. Obsesja na tym punkcie nie dotyczy tylko nastolatków. Obecny kanon piękna prezentowany w zachodniej kulturze jasno promuje szczupłe (albo wręcz chude) sylwetki, płaski brzuch i zerową ilość niepotrzebnego tłuszczu. Początkowo rozwijający się problem jest niedostrzegalny. Przecież każdy człowiek mniej lub bardziej zwraca uwagę na to jak wygląda i czy jest w miarę proporcjonalny. „Jestem za gruba”, „Muszę schudnąć” – czasem są to racjonalne stwierdzenia opisujące stan faktyczny, ale czy zawsze? Ilu ludzi, których znasz nigdy się nie odchudzało, nigdy nie było zainteresowane zrzuceniem chociaż tych 3 kilogramów? Oczywiście są takie osoby, ale zdaje się, że stanowią one bardzo nieliczną grupę. W przypadku kiedy problem się nasila, jedzenie, waga i wygląd stają się obsesją, zaczynają stanowić centralny punkt zainteresowania danej osoby. Weryfikacja wagi odbywa się kilka razy dziennie a nastrój jest uzależniony od cyfr, które na tej wadze się pojawiają. Rodzaje zaburzeń odżywiania Do najczęstszych zaburzeń odżywiania zalicza się anoreksję, bulimię i objadanie się. Niezależnie jednak, z którym z tych zaburzeń mamy do czynienia – u podstaw leży korelacja między poczuciem własnej wartości a wagą i wyglądem. Jak wspomniałam wyżej, czasem zrzucenie zbędnych kilogramów jest właściwym i dobrym zadbaniem o swoje zdrowie, wagę i wygląd. Problem pojawia się wtedy, gdy o zmniejszenie wagi walczą osoby o prawidłowym BMI i normalnej budowie ciała. Co się wtedy dzieje? Jeśli „uda się” im zachować restrykcyjną kontrolę nad jedzeniem, a raczej jego ograniczaniem i brakiem to wpadają w anoreksję. W drugiej wersji – nie wytrzymują przejmującego uczucia głodu i bez opamiętania i kontroli go zajadają. W dalszej perspektywie dochodzi do dużych problemów ze zdrowiem (o nich bardziej szczegółowo zatrzymamy się w dalszej części artykułu), a także do trudności na tle psychicznym i emocjonalnym: lęki, stany depresyjne, nienawiść i/lub wstręt do siebie, rozdrażnienie, brak koncentracji, poczucie braku kontrolowania własnego życia i funkcjonowania, unikanie kontaktów z innymi ludźmi, poczucie winy i wiele innych. Anoreksja Zacznijmy od przyjrzenia się zaburzeniu, o którym słyszy się w mediach najczęściej – anoreksji. Zacznę od tego, co w mojej ocenie najlepiej pokazuje, jak ważne jest nie przymykanie oczu na problemy związane z jedzeniem oraz jak poważny jest to temat. Anoreksja, czyli inaczej jadłowstręt psychiczny, jest najbardziej śmiercionośnym zaburzeniem psychicznym. Powodem są wyniszczenie organizmu oraz samobójstwa. Według badań jednego z amerykańskich psychiatrów aż 22% osób z diagnozą anoreksji umiera. W tym 56% z powodu zaburzeń somatycznych wynikłych ze wspomnianego wyniszczenia organizmu; 27% odbiera sobie życie. Anoreksja, której podstawą jest uzależnienie od niejedzenia, prowadzi do całego szeregu komplikacji somatycznych właściwie w całym organizmie. Zaliczamy do nich np.: powikłania sercowo-naczyniowe (które lekarze wskazują jako najczęstszą bezpośrednią przyczynę zgonu), obniżone ciśnienie krwi, spadki ciśnienia podczas wykonywania nagłych/gwałtownych ruchów, zaburzenia endokrynologiczne (hormonalne), niedotlenienie, udar, odwodnienie, wrzody żołądka i wiele innych. Jeśli zatem widzisz, że bliska Ci osoba (lub Ty sam/sama) może mieć ten problem – reaguj! Objawy anoreksji Poniżej znajdziesz objawy, które możesz zauważyć i które powinny stać się przyczyną poszukania pomocy: BMI mniejsze bądź równe 17,5; nadmierna obawa przed przybraniem na wadze w sytuacji występującej niedowagi; nieprawidłowa ocena własnej wagi i wyglądu; u kobiet zatrzymanie miesiączki, u mężczyzn – zanik popędu; nadmiarowe skupienie na treningach/ćwiczeniach fizycznych i ich zbytnie nasilenie; niezgoda na utrzymywanie wagi w granicach właściwych dla wieku i wzrostu; wstyd dotyczący spożywania posiłków przy innych; prowadzenie rozmów głównie albo jedynie na temat jedzenia, kalorii i diet. Bulimia Na bulimię najczęściej chorują kobiety (ponad 90% wszystkich chorujących), które po wielu dietach odchudzających i nieuzyskiwaniu efektu spotykają się z ogromnym poczuciem apetytu. Samo słowo bulimia zresztą to właśnie oznacza – „byczy głód”. Apetyt ten jest wtedy dla nich nie do opanowania, zajadają go ogromnymi ilościami przeróżnych produktów – często bardzo tłustych, niezdrowych. Następnie wpadają w poczucie winy i redukują je określonymi czynnościami (o których poniżej), stosują kolejne restrykcje jedzeniowe i tak koło się zatacza i wielokrotnie powtarza. Warto tutaj zastanowić się, o co chodzi z tą redukcją? Bulimię dzielimy na dwa typy: Typ przeczyszczający – tu zachowaniami redukującymi jest poczucie winy za „obżarcie się”, powodowanie wymiotów, lewatywy i leki przeczyszczające; Typ nieprzeczyszczający – w tym wypadku redukcją stają się jeszcze bardziej restrykcyjne obwarowania co do jedzenia (w tym także głodówki) i/lub bardzo wyczerpujące, nadmiarowe ćwiczenia fizyczne. Wszystkie powyżej opisane działania również mają bardzo destrukcyjny wpływ na organizm (choroby układu pokarmowego, zaburzenia ginekologiczne) i również ich powikłaniem może być śmierć zarówno spowodowana komplikacjami medycznymi, jak i samobójstwem. Badania w tym zakresie są prowadzone, ale ze względu na złożoność tych analiz i trudność w przeprowadzaniu samych badań – nie są jeszcze znane konkretne dane statystyczne jak w przypadku anoreksji. Objawy bulimii Można jednak, jak w przypadku wcześniej opisanego zaburzenia, zauważyć różne sygnały, które powinny nas zaalarmować: stany lękowe; stany depresyjne; nieregularna miesiączka; bóle i zawroty głowy; bóle brzucha lub przełyku; napady jedzenia – „żarłoczność”; prowokowanie wymiotów lub stosowanie jakichkolwiek leków czy metod przeczyszczających; nadmierne skupienie na wadze i wyglądzie. Objadanie się Jest to zaburzenie, które często mylone jest z bulimią, ponieważ tak jak w jej przypadku tu również występują napady niekontrolowanego obżarstwa. Występuje jednak znacząca różnica w tym, że tu nie następują opisane wyżej zachowania redukujące. Efekt jest raczej dość oczywisty – osoby dotknięte tym problemem borykają się ze znaczącą nadwagą lub otyłością oraz często z depresją wynikającą z braku akceptacji zarówno dla siebie samego jak i ze strony otoczenia. Źródło występowania tego zaburzenia nie jest znane, jednak przyczyną objadania się są wszelkie (bez wyjątku) stany emocjonalne. W sytuacji napięcia wynikającego z lęku, ze szczęścia, złości, stresu. Osoby te z niebywałą determinacją szukają wszelkich, gotowych do natychmiastowego spożycia produktów. Nie ważne co nimi będzie i jak będzie smakować. Bo właściwie to nie chodzi o konkretne jedzenie i zaspokojenie głodu, ale o zredukowanie napięcia. Pochłanianie pożywienia jest wtedy na tyle niekontrolowane, że nawet dotkliwe uczucie przejedzenia często nie jest w stanie go zatrzymać. W skrajnych sytuacjach – w czasie jednego takiego napadu chory zjada kilka tysięcy kalorii. Atak ustaje i co dalej? Pojawiają się ogromne wyrzuty do samego siebie, bezradność i bezsilność, niechęć i wstręt do siebie, czyli ogromne napięcie. Już wiemy czym w tym zaburzeniu napięcie jest rozładowywane. A zatem jak w bulimii mamy samonapędzające się niebezpieczne, błędne koło. Objadanie się – przyczyny Wspomniałam powyżej, że źródła tego zaburzenia nie są jednoznaczne. Można jednak wymienić szereg czynników medycznych i psychologicznych, w których upatruje się przyczyn. Są nimi: zaburzenia produkowania przez organizm serotoniny; niezaspokojone potrzeby; brak akceptacji; nieumiejętność radzenia sobie z emocjami; depresja; zaburzenia lękowe; lęk przed bliskością fizyczną, w tym przed seksem – w takiej sytuacji olbrzymia otyłość stanowi „odstraszacz” dla potencjalnych partnerów. Jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania? Podstawową i niezbędną formą pomocy jest psychoterapia, w której najważniejszym czynnikiem zdaje się być sama relacja terapeutyczna, czyli relacja dwóch osób oparta na zaufaniu, autentyczności, życzliwości, rozumieniu i wsparciu. Oczywiście jest jeszcze wiele innych ważnych czynników czy elementów terapii, które wspomagają proces zdrowienia i umożliwiają powrót do normalnego życia i funkcjonowania. Są nimi na przykład różne techniki terapii poznawczo-behawioralnej, analiza sposobu myślenia, nauka radzenia sobie z przeżywanymi emocjami. I chociaż te elementy są ważne w każdej terapii to warto z zaburzeniami odżywiania zgłosić się do terapeuty zajmującego się właśnie tym problemem – będzie on najwłaściwszą osobą, która będzie uważna na trudności charakterystyczne właśnie dla takich zaburzeń. to poradnia psychologiczna, której misją jest pomoc rodzinom w pokonywaniu kryzysów, ze szczególnym uwzględnieniem pracy z parami i małżeństwami, które znajdują się w sytuacji około rozwodowej. nie mediuje rozwodów, zawsze walczymy o uratowanie związku i rodziny. Proces zdrowienia z zaburzeń odżywiania wymaga profesjonalnej pomocy. Im szybciej osoba chorująca rozpocznie leczenie, tym większe są jej szanse na wyzdrowienie. Z reguły jednak to rodzice nalegają na rozpoczęcie terapii, a osoba chora w ogóle nie widzi takiej potrzeby. Zachęcanie do podjęcia leczenia to trudne zadanie, ale decydujące o zdrowiu i samopoczuciu w przyszłości. Prawdopodobnie z każdą chorą osobą rozmowy będą przebiegać nieco inaczej. Warto jednak pamiętać o następujących sprawach: Pierwszy krok do leczenia to duże wyzwanie Dla osoby zdrowej koncepcja poszukiwania pomocy, gdy jest się chorym, jest prosta i logiczna. Dla osoby chorej na zaburzenia odżywiania się to duży stres i niepokój. Pamiętaj o jej uczuciach, gdy będziesz zaczynać rozmowę. Nie „kupuj” wymówek Łatwo jest obiecać, że się podejmie leczenie, gorzej z realizacją tego postanowienia. Odwlekanie wizyty u specjalisty jest typowe – osoba chora nie chce się konfrontować ze swoim problemem lub go nie dostrzega. Oczywiście zaburzenia odżywania się nie mogą być jedynym tematem do rozmowy z osobą chorą, jednak trzeba stale zachęcać do realizacji tej obietnicy. Odpowiedni specjalista Znalezienie odpowiedniego terapeuty nie jest łatwe, czasami trzeba spotkać się z kilkoma terapeutami i lekarzami, zanim uda się znaleźć osobą, którą zaakceptuje pacjent. Dobrze pamiętać o tym i nie zniechęcać się po pierwszych konsultacjach. A co ze zdrowiem? Zaburzenia odżywiania powodują wiele różnych problemów ze zdrowiem fizycznym i psychicznym. Zachęcaj więc chorującą osobę do regularnych badań przez pediatrów czy internistów. Czasami łatwiej uwierzyć lekarzowi niż z własnemu rodzicowi! Sojusz ze „zdrową częścią” Czasami, pomimo trudności z akceptowaniem zdania rodziców, osoby z zaburzeniami odżywiania są ambiwalentne w stosunku do choroby – chcą i jednocześnie nie chcą tkwić w chorobie. Rozmowa na temat problemów, jakie powstają w efekcie chorowania, np. pojawianiu się depresji, lęku, zmęczenia, zaburzeń snu czy utracie znajomych, może być bardziej przekonująca niż sama dyskusja o jedzeniu. A co będzie, jak już będziesz zdrowa? Co przed chorobą było dla osoby chorej ważne, co lubiła, co ją pasjonowało? Przypominanie o dawnych marzeniach pomoże skupić się na długoterminowych planach, a nie tylko na krótkotrwałych, pozornych zresztą korzyściach z zaburzeń odżywiania się. Równowaga Przesada jest zawsze niewskazana. Jeśli będziesz zbyt naciskać, zamęczać kontrolą, to jest bardzo prawdopodobne, że osoba chora zacznie cię unikać albo reagować gniewem i złością przy najmniejszej próbie rozmowy. Z drugiej strony nie można jednak zignorować tej potencjalnie śmiertelnej choroby. Nie jest łatwo znaleźć złoty środek, ale stałe wsparcie i sprawdzanie gotowości do leczenia pomoże „popychać” chorego w kierunku zdrowienia. Opracowanie APB Zaburzenia odżywiania wpływa na miliony ludzi. W niektórych poważnych przypadkach, może nawet spowodować śmierć. Zaburzenia jedzenia jest zarówno problemem medycznym i psychologicznym. Jeśli wiesz lub podejrzewasz, że ktoś ma ten problem, oto kilka sposobów, możesz pomóc. Instrukcje 1 Znajdź odpowiedni czas, aby porozmawiać z nią. Śledź swoje wskazówki i niech wam za dużo lub za mało, jak chce. Nie zmuszaj jej do niczego powiedzieć, że nie jest gotowy do akcji. 2 Szanuj go i nie krytykuj, osądzanie lub udzielić porady, chyba że o to poprosi. 3 Słuchaj sercem i pokazać jej, że naprawdę obchodzi. Bądź szczery w swoim podejściu najpierw przez budowanie relacji zaufania. Jeśli wyznaje w tobie, jest znakiem jej świadomości problemu i może ona chce pomocy. 4 Zaoferuj wsparcie moralne. Idź z nim do terapeuty lub lekarza, jeśli boi się to zrobić sam. 5 Wybierz swoje słowa ostrożnie. Nie używaj słów, które sprawiają, że czuje się źle lub wywołać nieprzyjemne wspomnienia z zaburzeniami jedzenia. Słowa takie jak: "Wyglądasz okropnie.", "Jesteś rujnuje swoje życie." lub "Czy jesz coś dzisiaj?" nie są potrzebne. 6 Pokaż cierpliwość i pozytywne. Mieć wiarę i nadzieję. Może to zająć dużo czasu, żeby odzyskać, a nawet chcesz zmienić. 7 Zachęcanie i zapewnić go, że jest możliwe, aby przezwyciężyć chorobę, jeśli wyraża on chęć do szukania pomocy. Wykazują zrozumienie i miłość. 8 Znajdź czas na przerwę się jak to może być męczące, frustrujące i długi proces. 9 Daj jej wiele możliwości, aby odwiedzić. Nie poddawaj się, jak można coś zmienić w swoim życiu. 10 Szukajcie natychmiastowej pomocy medycznej dla niego, czy on jest w niebezpieczeństwie utraty jego życie.

jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania